Posts

काँग्रेस ची संवैधानिक बांधिलकी!

शहाबानो प्रकरणात ढीगभर माती खाण्याचा इतिहास असणाऱ्या काँग्रेस ने ओवेसी ची संवैधानिक बांधिलकी मोजण्याचा अट्टाहास करणे हे मोदीने 'नेहमी खरे बोलावे' असा सुविचार भर सभेत सांगण्याइतकेच ढोंगी आणि दांभिक आहे. संविधानाचा मान सन्मान आणि अभ्यास असणारा बॅरिस्टर ओवेसी इतका दुसरा कुणी क्वचितच असेल ह्या देशात. आम्ही राजकारण करू तेव्हा ते एकदम पवित्र आणि तुम्ही कराल ते मात्र अनहायजेनिक असला गुत्तेबाज माज काही कामाचा नाही. तो समूळ नष्ट झाला पाहिजे. तशीही काँग्रेस ची मजल एखाद दुसरी संविधान बचाव रॅली काढण्याच्या पलीकडे जाऊ शकत नाही. काँग्रेस संविधानाशी एकनिष्ठ राहिली असती तर देशात मोदी जन्माला आला नसता. पण काँग्रेसचा 'आम्हीच संविधान रक्षणकर्ते' वगैरे आविर्भाव म्हणजे एखाद्या तालुक्याच्या ठिकाणी डॉक्टर साहेब सुट्टीवर आहेत म्हणून जसा त्याचा फावल्या वेळात गुत्त्यावर सदोदित पडीक कंपाउंडर पेशंटला 'कशाला काळजी करता वं आप्पा, मी हाय ना. हि घ्या गोळी तीन टाइम. गोळी घशात आजार बोच्यात' असा दुर्दम्य आत्मविश्वासाची झूल पांघरून विश्वास आणि दिलासा देणारा तोतया वैदू आहे. तात्पर्य : आप्पाने आता

नामदेव ढसाळ : विद्रोहाचे भाषेचे करुणेचे मूर्तीमंत प्रतिरूप!

नामदेव ढसाळ हे व्यक्तिमत्व निवळ साहित्यिक, महाकवी, राजकारणी एवढेच मर्यादीत नसून नामदेव ढसाळ हे नाव हजारो वर्षे इथल्या धर्माने, जातीने, कर्मकांडाने माणुसकिच्या गावकुसाबाहेर निरंतर सडवत ठेवलेल्या हजारो पिढ्यांचा अजरामर बंडखोर भाष्यकार आहे. हिंदू वर्णव्यवस्थेने समाजाच्या ज्या मोठ्या समूहाला जनावरांचेही नैसर्गिक जगणे शेवटच्या माणसासाठी थोर ठरावे इतक्या अमानुष तर्‍हेने समाजाच्या सर्व क्षेत्रातून कायम नासवले, अस्पृश्य माणसाचे जगणे आणि मरणेही टाचा घासून तडफड करत जीव सोडणार्‍या एखाद्या प्राण्याच्या अवस्थेहून बत्तर केले गेले, नामदेव ढसाळ हा त्या तमाम गावकूसाबाहेर फेकल्या गेलेल्या घटकांचा लढवय्या भाष्यकार आणि सार्वकालिक इतिहासकार आहे. फॅन्ड्री मधल्या जब्याने ज्या ताकदीने आणि त्वेषाने दगड भिरकावला त्याच ताकदीने ढसाळांच्या प्रत्येक शब्दांचा अंगार माणुसकीला मोताद झालेल्या ह्या गावावर जळजळीतपणे कोसळत राहिला, इथल्या व्यवस्थेच्या तंटबंदीला मूळापासून उखडून उध्वस्त करत राहिला आणि अंतिमत: ‘माणसाचेच गाणे माणसाने गावे’ ह्या ओळी गुणगुणत नामदेव ढसाळांचे शब्द माणुसकीचे, सम्यकतेचे आकाश विस्तारत राहिले. ढसाळ

स्ट्रॉबेरी

जहाल लालभडक मिरची रंगाची लिपस्टिक लावून, आयलायनर, मस्करा, फॉउंडेशनचा मेट्रोमास्क धारण करुन, बारीक पट्टीचा ओपन ब्याक स्लीवलेस घालून गोरया नितळ स्लिम दंडावरचा चिकना ट्याटू मिरवत कोमट कोडगी म्याड़म पीव्वर हॉट झाली. फिगर उठून भेदक दिसावी म्हणून सिल्कची साडी सगळ्या कर्व्हज वरुन अजून चोपुन चापुन व्यवस्थित केली. नाऊ इट्स लुकिंग प्योर हॉट या! हाय हिल्स घालता घालता मुद्दाम ज्यास्त वाकून तिने सोफ्यावर रेळलेल्या यंग डायन्यामिक हब्बीला झापले "ह्या अश्या चिप अवतारात येणारेस तू? तुला कळतंय का हन्नी व्हेर आर वि गोइंग? ती परवाची कॉस्टली शॉपिंग काय उगाच केलीय का?श्शी गावठी तो गावठीच." तिच्या रिकाम्या खोल गळ्यावरच्या कातील तिळाकड़े निरखून बघत वैतागत हब्बी आत गेला. क्रेडिट कार्डावर घेतलेला शॉपर्स स्टॉप मधला टी शर्ट आणि जीन्स घातली. बायसेप्स दिसाव्यात म्हणून टीशर्टच्या बाह्या ज़रा वर ताणल्या. एक्स डिओ मारून झटपट रेड़ी झाला. "हम्म. आता ओकेय. बट स्टील नॉट लाइक सलमान हां". "यू टू नॉट लाइक ऐश हां." एकमेकांची खेचत दोघे सोसायटीच्या खाली आले. इन्नोवा रेडिच होती. "घराला घरपन देणारी

सोलापूर माढा पुणे...

सोलापूर, माढा आणि पुणे ह्या तीन ठिकाणातच माझ्या आत्तापर्यंतच्या तीस वर्षीय आयुष्यातला ९९.१७% टक्के वेळ गेलेला आहे. ह्या तिन्ही ठिकाणांचा माझ्या आयुष्यावर भयंकर प्रभाव आहे. सोलापुरनं मला वरकरणी कितीही रिकामचोट भिकारचोट भकास धूळग्रस्त दुष्काळी वाटू शकना-या आयुष्यात सॉल्लीड आनंदानं कसं जगायचं हे शिकवलं. त्यातल्या त्यात माझं घर हद्दवाढ भागातलं असल्यानं मी शहरात राहतोय का खेड्यात ह्याचं बेमालूम कन्फ्यूजन करून मला नेहमीच औकातीत ठेवलं. मुतायची भिती वाटावी असा उन्हाळा कश्याला म्हणतात, थोबाडाला भेगा पाडणारी धुळीची बोचरी निब्बर थंडी कशी असते, नुसती आभाळभर उंडारनारी ढगंच्या ढगं कित्तीही जीव खाऊन गांड आवळून डरकाळली तरी झ्याट पाऊस पडत नसतो हे सर्व सोलापूरनंच मला दाखवलं! आज होईल उद्द्या होईल म्हणत म्हणत वर्षानुवर्षे उखडून ठेवलेल्या दगडी रस्त्यांवर नुसती साइडला पोतंभर खड़ी आन एक पिंप डांबर दिसलं तरी खुश होणारी लोकं, किमान आठदहा तास लोडशेडिंगच्या फटक्यातून कधीमधी चुकून अर्धाएखाद तास आधीच लाइट आली तर झटका बसणारी खुश लोकं, एखादा दिवस नळाला जास्त प्रेशरनं पाणी आलं की जमतील तितकी एक्सट्रा हंडा कळश्या पाते

मित्र आणि साहेब.

आमचा एक साहेब मित्र होता. म्हणजे आधी मित्र होता नंतर साहेब झाला. आता साहेब आहे पण मित्र नाही. त्याला मित्र समजण्यात माझी कसलीच सोय नव्हती. सोय आणि मैत्री एकत्र नांदू शकत नाहीत. बरं माझी न त्याची ब्र्यांचपण वेगवेगळी असल्यानं एकत्र बसून अभ्यासानं फाटलेल्या एकमेक्काच्या टी-या शिवायचा उसवायचा पण काही संबंध नव्हता. ह्याचा येकमेव आधार म्हणजे सिओईपी हॉस्टेलाच्या उंचच उंच भिंतीवरुन रात्री दोनतिनला उड्या टाकून, शिवाजीनगरच्या ष्टयान्डवर चहा क्रीमरोल पोहे आन गप्पा मारायला जाताना हा सगळ्या दोस्तांना पलिकडं उतरायला मदत करायचा. स्वत: नव्वद किलोचा सांड असल्यानं त्याच्या पाशवी ढुंगनाला टिरीखालून जोर देवून त्याला आधी वर चढ़वनं लै मुश्किल काम. शिवाय हा कधी ठस्सदिशी पादेल ह्याचा काय भरोसा नाही. मग मित्र आमच्या टी-यांना जोर देवून सगळ्यांना वर चढवून नंतर सर्वात शेवटी खाली उतरायचा. हे म्हणजे गांडदोस्त असल्याचं फिलिंगच जणू. मग आम्ही ष्टयांडवरच्या उपहारगृहात मुतु येस्तोवर पपा-या मारायला चालू. आरक्षण, गांधी, वोल्गा ते गंगा, बांग्लादेशी दलित मुस्लिम हिंदू, आरएसएस, बिपाशा मल्लिका सोनया, हेडगेवार ह्यारी पॉटर कां

पुस्तकं आणि पुस्तकं...

२३ एप्रिल - आज जागतिक पुस्तक दिन. असा काही दिन असतो हे आजच मला कळलंय! मदर्स डे, फादर्स डे, वूमन्स डे, व्ह्यालेंटाइन डे ह्यांच्या इतकं ग्ल्यामर आजच्या डे ला नाही. पण ह्या दिवसाच्या निमित्ताने मी आजपर्यंत काय काय वाचलं ह्याचा सहज विचार केला तर मी अद्यापही एकदमच छटाक वाचक आहे ह्याची जाणीव झाली. माझ्या वाचनाची - ज्याला आपण अवांतर म्हणतो ते वाचन, सुरुवात कधी झाली हे सांगणे तसे अवघड आहे. पंधराव्या वर्षापर्यंत तरी मी चांदोबा, विक्रम वेताळ, गृहशोभिका(होय! हे मी वाचायचो) आणि  सोळाव्या सतराव्या वर्षी मी मा.म. देशमुख ह्यांची काही छोटी छोटी सनसनाटी पुस्तके वाचायचो. ही पुस्तके सनसनाटी आहेत हे मला तेव्हा कळायचे नाही. तरी गृहशोभिकाच मी जास्त वाचायचो. नववी दहावीला असताना मधल्या सुट्टीत जबर 'दूरदृष्टि' असणा-या काही महान मित्रांच्या उपकाराने मी हैदोस, डेबोनियर, प्यासी चुड़ैल, मदमस्त जवानी ही पुस्तकं पण चवीनं वाचली आहेत. इंजिनियरिंगला आल्यावर हैदोस च्या पुढच्या आवृत्त्या हॉस्टेलात ढिगाने पडलेल्या असायच्या. एकदोनदा त्याचे सामूहिक वाचनाचे कार्यक्रम हॉस्टेलात झालेले. पुढे पुढे तेही बोर झाले. हैदोस वा

भाकरी, पूरणपोळी आणि पिझ्झा!

ह्या देशातला आगामी संघर्ष भाकरी विरुद्ध पिझ्झा असा नसून भाकरीपासून पिझ्झा पर्यंत पोहोचनारी एक पिढी आणि पूरणपोळी पासून पिझ्झा पर्यंत आधीच पोहोचलेली दूसरी समांतर पिढी ह्यांच्यातला आहे. पूरणपोळी पासून पिझ्झा पर्यंत सहज पोचू शकलेले बहाद्दर संस्कृतीची थूकरट शिट्टी वाजवत भाकरी टू पिझ्झा वाल्यांना शिव्या घालण्याचा राजरोस उपक्रम इथे करतात. भाकरी टू पिझ्झा वाले पण पूरणपोळीवाल्यांची आयभैन काढत मागे न हटण्याचा निर्धार करून शडडू ठोकतात. पुरणपोळी वाले पूरणपोळी किती टेस्टी अन कल्चरल आहे ह्याची खवूट पादरी धून वाजवतात. इतकंच नाही तर समग्र पिझ्झाखाऊ समाजच कशी देशाची गांड मारतोय ह्याचे नैतिक लसिकरण करू पाहतात आणि हळूच एखादं चीजबर्स्ट पिझ्झाचं टॉपिंग स्वत: गटकवतात! इथली संस्कृती, परंपरा, अध्यात्म कसं ग्रेट आहे हे तुपाळ भाषेत सांगत पूरणपोळी वाले आधुनिकतेचे सर्व फायदे मस्त एनक्याश करतात. भाकरी टू पिझ्झा प्रवास करणा-याला परंपरेसोबत जगायचे उदात्त ग्यान द्यायचा प्रयत्न करतात. लंगोटीबाज स्वामी बुवाबाबांची यथेच्छ पूजा घालतात. स्वत: मात्र जॉकी घालतात. अर्थात जॉकी घातली म्हणून ह्यांची गुलाबी हिप्पोक्रेट ढुंगणं सु