नाव नसलेले काही लेख - २.

तसं पाहिलं तर आताशा आपण जे कायपण लिहित असतो ते आल्मोस्ट  कुणी घंटा वाचत नाही. तरीही हि लिहिण्याची अगम्य खाज का काय कायमची शमत नाही. अधूनमधून उफाळोन येतेच. थाड थाड करत क्यालेंडरचि पानं उडत जातात. वयाचं नामोनिशान अजून दिसत नसलं तरी आपण झिजत असतोच प्रत्येक क्षणाला. कुणाला ते झिजणं मनासारखं वाटतं. तर कुणाला आपण झिजतोय ह्याची काहीच लेणदेण नसते. तर कुणी आपल्यासारखे चुतिये आपण का, कशासाठी झिजतोय ह्याचं विच्छेदन करण्यात अक्षरांची होळी पेटवतात...
कोण्या एका भुक्कड संध्याकाळी आत्ममग्न होत पाहिलेली स्वप्ने - उदाहरणार्थ चळवळ, लेखन, राजकारण, प्रशासन, इतिहास, कविता  इत्यादी इत्यादी फालतू शब्दबंबाळ जांगडगुत्ता नुसता… ह्याच्यापासून आपण मैलो दूर आलोय आता. प्राथमिकता बदलून गेल्यात. किंबहुना ज्या गोष्टी येडझव्या बुर्झ्वा वाटायच्या त्याच गोष्टीत जगण्याची प्राधान्यक्रमता ठरू लागलीय. शेवटी आपणही ग्लोबलायझ होता होता येड्यात निघालो च्यामायला. किंवा असंही असू शकतं कि भुक्कड संध्याकाळी पाहिलेली स्वप्ने खरोखरच बिनडोक होती. हिरोइझम का फ्यांटसिझम चा नाद होता बहुतेक. जवळपास ते सगळं संपल्या सारखं वाटू लागलंय आता. संपायलाच पाहिजे. किमान डोक्यातले असले बाजारबुणगे साहित्यिक  किडे तरी कमी होतील.
दोनेक दिवसांपूर्वीच कॉलेज च्या एरियात होतो. म्हणजे जाणून बुजून नव्हतो गेलो तर असाच ट्र्याफिक सोबत वाहत वाहत गेलतो. दोनच सेकंद होस्टेल च्या गेट वर नजर खिळली. झपाकदिशी आठ दहा वर्षे मागं गेलो. मेसचं गिळून बॉडी मास इंडेक्स जरा ज्यास्तच काबूत असलेले ते दिवस आठवले. अशक्यप्राय उर्जेचं थुई थुई सपसपणारं कारंजं असल्यासारखे आपण आणि आपले दोस्त आठवले. गेट पासून थोडं आत गेलो तर सगळीच्या सगळी वर्षे आठवली. चर्चा, वादविवाद, कविता…सगळं आठवलं...
शेवटी आपणही एक टिपिकल इंजिनियर होऊनच संपलो. मध्यमवर्गापासून उच्च मध्यमवर्गापर्यंत झटापटिचा सरपटणारा प्रवास करणारा मणका नसलेला प्राणी. नुसत्या स्यालरी स्लीपची कात टाकत जाणारं आयुष्य. सेटल झालो म्हणता म्हणता आयुष्याच्या चौथ्या दशकात येऊन पोहोचलोय आपण. तरीही समजंना च्यामायला काय मागावं आयुष्याकडे! आख्ख्या जिंदगीच्या आयचा घो करून, दुनियादारीला फाट्यावर मारून, पुन्हा शून्याच्या अथांग गर्भातलं पसायदान शोधता येईल का? कदाचित आता वेळ आलीय एकदातरी माउली तुकारामांच्या झोळीत डोकावून पाहण्याची!
(समाप्त!)